Safety Officer
The Silent Shield: A Safety Professional’s Story
Every day, a safety professional walks onto the construction site with one simple hope that every worker, every engineer, every supervisor, returns home safely to their families.
He doesn’t carry tools or blueprints, but what he holds is far more valuable: vigilance, care, and the burden of responsibility for lives.
Yet, in the noise of progress and deadlines, his voice is often the quietest. His words about risk, prevention, and safety culture are brushed aside until something goes wrong.
When budget meetings happen, safety gets the smallest share, treated more like a formality than a priority. But when an accident occurs, suddenly, that same safety budget swells. Emergency funds flow, investigations start, and all eyes turn toward the safety team not with gratitude, but with blame.
What if the respect came before the tragedy?
What if safety was seen not as a cost, but an investment in human life?
What if we listened when nothing had gone wrong instead of only when everything has?
The truth is harsh. A safety officer stands at the frontline, absorbing pressure, balancing compliance with compassion, often without recognition. But he keeps going. Not for awards. Not for applause. But for the hope that no mother loses a son, no child loses a father, and no family gets torn apart by something preventable.
Respect your safety team.
Support your safety systems.
Because prevention is always cheaper than pain.
With Regards
द सायलेंट शिल्ड: एका सुरक्षा व्यावसायिकाची कथा
(The Silent Shield: A Safety Professional’s Story – मराठी अनुवाद)
दररोज एक सुरक्षा अधिकारी बांधकामाच्या ठिकाणी येतो, एकच आशा मनात घेऊन –
की प्रत्येक कामगार, अभियंता आणि पर्यवेक्षक आपापल्या घरी सुखरूप परतावा.
त्याच्याकडे ना कुठले अवजारे असतात, ना नकाशे,
पण त्याच्याकडे असते अधिक मौल्यवान गोष्ट –
जागरूकता, काळजी आणि जीवांचे संरक्षण करण्याची जबाबदारी.
पण प्रगतीच्या आणि डेडलाईनच्या गोंगाटात, त्याचा आवाज नेहमीच शांत असतो.
जोखीम, प्रतिबंध आणि सुरक्षिततेच्या संस्कृतीबद्दल त्याचे शब्द दुर्लक्षित होतात –
जोपर्यंत एखादी दुर्घटना घडत नाही.
बजेट मीटिंगमध्ये, सुरक्षा विभागाला सर्वात कमी हिस्सा दिला जातो –
तो देखील एक औपचारिकता म्हणून.
पण जेव्हा अपघात होतो, तेव्हा अचानकच सुरक्षा बजेट वाढवले जाते.
तत्काळ निधी येतो, चौकशा सुरू होतात,
आणि सगळ्यांच्या नजरा सुरक्षा टीमकडे वळतात –
कृतज्ञतेने नाही, तर दोषारोपांसाठी.
पण काय झालं असतं, जर ती इज्जत अपघाताच्या आधी दिली गेली असती?
काय झालं असतं, जर सुरक्षेला खर्च न मानता, माणसाच्या जीवनातली गुंतवणूक मानलं गेलं असतं?
काय झालं असतं, जर आपण सilent झालेल्यांची ऐकली असती –
तेव्हाच जेव्हा काहीही वाईट घडलं नव्हतं?
सत्य कठोर आहे.
सुरक्षा अधिकारी हे पहिले रक्षणकर्ते असतात –
दडपण सहन करणारे, नियम आणि माणुसकी यांच्यात समतोल राखणारे,
पण यासाठी त्यांना फारसे कौतुक मिळत नाही.
तरीही तो थांबत नाही.
ना पुरस्कारासाठी, ना टाळ्यांसाठी.
तर केवळ या आशेसाठी –
की कोणत्याही आईचा मुलगा, कोणत्याही मुलाचं वडील,
किंवा कोणतंही कुटुंब एका टाळता येण्याजोग्या अपघातामुळे उद्ध्वस्त होऊ नये.
आपल्या सुरक्षा टीमचा सन्मान करा.
सुरक्षा व्यवस्थेला पाठिंबा द्या.
कारण ‘प्रतिबंध’ हा ‘पीडा’ पेक्षा नेहमीच स्वस्त आणि मौल्यवान असतो.
आपला,
सादर नम्रतापूर्वक
